To niesamowite, że musimy szukać sposobów na ćwiczenie uważności. Uważność, to przecież zwyczajne skupienie, zauważanie tego, co się wokół nas dzieje. To wykonywanie tylko jednej czynności na raz. Tylko tyle i aż tyle. Bo choć wydaje się to zupełnie naturalne, to jednak w dzisiejszym zabieganiu coraz trudniej nam ten zwyczajny stan osiągnąć.
Jesień przychodzi zdecydowanie zbyt szybko. Jeszcze przed chwilą pisałam euforycznie jaki ten wrzesień jest fajny. Siedziałam w promieniach słońca i zastanawiałam się, co zrobić z całą tą energią. Dziś nostalgia wdziera się przez niedomknięte okna i opatula mnie jak miękki koc.
Założyłam tego bloga realizując jedno ze swoich marzeń. Chciałam mieć swój kawałek świata, w którym będę pisać o tym, co mi w duszy gra (a obecnie bardzo gra mi życie slow). Jeśli jeszcze znajdzie się ktoś, komu gra podobnie i na coś się to moje pisanie przyda, to już w ogóle będę szczęśliwa.
Lubię niedzielne poranki, takie łagodne i leniwe, totalnie bez pośpiechu. Kiedy słońce wpada przez okno i z jednej strony wiesz, że możesz wstać i zrobić całe mnóstwo „wielce pożytecznych rzeczy”, ale z drugiej wiesz też, że przecież jest wolne, jedyna szansa na poleżenie i pomyślenie o „naprawdę ważnych sprawach”.
Zastanawiam się już od dłuższego czasu, analizuję różne sytuacje i dochodzę do wniosku, że im więcej mam życiowego doświadczenia tym łatwiej mi słuchać intuicji. To, co pierwsze przychodzi nam do głowy, co podpowiada nam serce, to często najlepszy pomysł i jedyne naprawdę dobre wyjście.
Jak być najlepszą mamą, świetnym pracownikiem, super żoną i wspaniałą przyjaciółką? Jak pogodzić te wszystkie role i mieć jeszcze czas na rozwój i samodoskonalenie? Zadbać o siebie, by ZAWSZE czuć się szczęśliwym… Odpowiedź jest prosta: nie da się. I na szczęście wcale nie trzeba być „naj” na każdym polu, i nie trzeba być „zawsze”, żeby …